Jest to sposób porządkowania przez mózg informacji, odbieranych przez zmysły. Pozwala człowiekowi na celowe działanie, właściwa reakcja organizmu umożliwia również selekcję informacji i odwołuje się do wcześniejszych doświadczeń. Integracja sensoryczna jest procesem, który zachodzi poza świadomością, podobnie jak na przykład oddychanie, a jej rozwój zaczyna się już w życiu płodowym. Proces integracji sensorycznej towarzyszy nam od poczęcia, przez całe życie.

JEŚLI TWOJE DZIECKO:

- lubi nosić tylko specyficzne rodzaje ubrań, przeszkadzają mu metki,

- unika fizycznej bliskości, dotyku,

- nie lubi brudzić się klejem i farbami,

- nie lubi obcinać paznokci, czesać się, myć głowy i zębów,

- źle reaguje na głośne dźwięki,

- nie zauważa zadrapań czy siniaków spowodowanych upadkiem,

- kolorując bardzo mocno dociska kredkę,

- poszukuje głośnych dźwięków,

- lubi być mocno przytulane lub samo mocno przytula,

- ma słabą równowagę,

- ma trudności z koncentracja uwagi,

- jest w ciągłym ruchu,

- ma trudności w uczeniu się nowych umiejętności ruchowych,

- niepoprawnie trzyma ołówek, sztućce, nożyczki,

- niepewnie schodzi lub wchodzi po schodach,

- jest wybredne pod względem konsystencji spożywanych pokarmów,

- unika nowych smaków,

- ma tendencję do wypychania sobie ust jedzeniem

INTEGRACJA SENSORYCZNA

(SI)

Trening umiejętności społecznych to metoda terapii przeznaczona dla dzieci, które prezentują pewne trudności w nawiązywaniu lub utrzymaniu kontaktu i więzi z rówieśnikami.

W pierwszej kolejności, dzieci uczą się nazywać i rozróżniać swoje emocje oraz stany emocjonalne innych osób.

Uczą się dostrzegać nastrój drugiej osoby oraz nawiązywać kontakt z rówieśnikiem. W kolejnych etapach dzieci poznają sposoby wchodzenia w zabawę z innymi dziećmi, dzielenia się, czekania na swoją kolej, wygrywania i przegrywania oraz wchodzenia w rolę podczas zabawy. Uczą się czerpać radość z zabawy z drugą osobą, asertywnie wyrażając swoje potrzeby i zachowując szacunek dla potrzeb i pomysłów innych dzieci.

TUS stanowi sposobność do przećwiczenia zachowań i rozwinięcia umiejętności niezbędnych do prawidłowego nawiązywania kontaktu oraz budowania relacji z innymi dziećmi.

Jednocześnie terapia TUS zapewnia także bezpieczną przestrzeń do wyrażania dziecięcych potrzeb i pomysłów w adekwatny sposób.

DLA KOGO SĄ PRZEZNACZONE ZAJĘCIA

Zajęcia dedykowane są dla dzieci z zaburzeniami rozwojowymi:

- autyzm,

- Zespół Aspergera,

- mającymi trudności z nawiązywaniem relacji z rówieśnikami,

- nieprzestrzegającymi norm społecznych,

- wycofanych, nieśmiałych, agresywnych.

TRENING UMIEJĘTNOŚCI SPOŁECZNYCH (TUS)

Terapia ręki to zespół indywidualnie dobranych, skoordynowanych działań i ćwiczeń, umożliwiających usprawnienie mechanizmów odpowiedzialnych za kontrolowanie ruchów kończyny górnej. Celem terapii ręki, która jest skierowana przede wszystkim do dzieci, lecz także osób dorosłych, które utraciły sprawność, jest m.in.: poprawa koordynacji wzrokowo-ruchowej, stabilizacja mięśni ręki i obręczy barkowej, a także zwiększenie zdolności manipulacyjnych dłoni. Może ona stanowić jeden z elementów terapii SI.

WSKAZANIEM DO TERAPII RĘKI, ZARÓWNO DLA DZIECI, JAK I DLA OSÓB DOROSŁYCH, SĄ SYTUACJE, PODCZAS KTÓRYCH WYSTĘPUJĄ:

- trudności w planowaniu ruchowym,

- problemy z koordynacją pracy obu rąk,

- problemy z nauką samoobsługi, jak ubieranie się, zapinanie guzików,

- nieadekwatne dostosowanie siły i szybkości ruchów do wykonywanej czynności,

- zaburzenia sprawności grafomotorycznej – dziecko nie lubi lub nie umie wycinać, rysować, malować, ma niedokładne i niestaranne pismo, każda nowa - forma zajęć z wykorzystaniem umiejętności rąk nie sprawia dziecku przyjemności,

- trudności w trzymaniu kredek czy ołówka, przedmioty wypadają z dłoni lub przebijają kartkę pod ich naciskiem,

- trudności z koncentracją,

- nieprawidłowa postawa ciała,

- niechęć do dotykania różnych faktur,

- zaburzenia koordynacji oko–ręka,

- zbyt wolne lub zbyt szybkie tempo wykonywania różnych czynności manualnych, co prowadzi do niestaranności,

- zaburzenia napięcia mięśniowego w obrębie obręczy barkowej lub całego ciała (wzmożone bądź obniżone napięcie mięśniowe).

TERAPIA RĘKI

Masaż Shantala to sztuka masowania niemowląt. Polega na zastosowaniu, z odpowiednią siłą, techniką i precyzją, określonych bodźców mechanicznych. Wykonuje się go manualnie, a jego zadaniem jest przysporzenie wielu korzystnych efektów zdrowotnych u dzieci oraz niemowląt.

Wśród największych zalet metody Shantala wymienia się przede wszystkim pozytywny wpływ na całościowy rozwój psychomotoryczny dziecka.

EFEKTY MASAŻU TO M.IN.:

- ułatwianie zasypiania,

- wyciszenie,

- poprawa zdolności do samoregulacji.

Bardzo wiele mówi się także o tym, że kontakt poprzez subtelny, ukierunkowany, terapeutyczny dotyk poprawia więź emocjonalną pomiędzy rodzicem a maluchem.

MASAŻ SHANTALA

Składa się z ćwiczeń ruchowych, które wywodzą się przede wszystkim z zabaw ruchowych dzieci i rodziców, zaspokajających ich naturalne potrzeby bliskości. W ten sposób dziecko poszerza świadomość swojego ciała oraz otaczającej je przestrzeni, ucząc się, że można w niej współdziałać z innym człowiekiem.

GŁÓWNE CELE ĆWICZEŃ METODĄ WERONIKI SHERBORNE TO:

- umożliwienie dziecku realizacji potrzeb ruchu i zabawy,

- rozładowanie napięcia dziecka, umożliwienie mu relaksu i odprężenia,

- poszerzanie świadomości własnego ciała,

- zwiększanie poczucia własnej wartości, zaufania i pewności siebie,

- nawiązywanie kontaktu z innymi ludźmi,

- poprawa poczucia bezpieczeństwa,

- umożliwienie dziecku odczuwania przyjemności i radości.

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE

Kinesiotaping jest bardzo popularną metodą stosowaną w fizjoterapii dziecięcej. Atrakcyjny wygląd plastrów, bezbolesność ich aplikacji, a także możliwość upodobnienia się do gwiazd sportu powodują, że dzieci i młodzież łatwo je akceptują, co przekłada się na dobre rezultaty terapii.

WSKAZANIA DO STOSOWANIA K-TAPINGU W PEDIATRII:

1. Zmniejszenie występowania bólu – stosowanie plastrów do kinesiotapingu na objęty zmianami chorobowymi obszar, dzieci mogą odczuwać ulgę bez konieczności stosowania u nich różnego rodzaju zabiegów terapeutycznych czy podawania im leków przeciwbólowych.

2. Leczenie ortopedyczne – dzieci często nie rozumieją celu ćwiczeń rehabilitacyjnych wykonywanych podczas terapii. Plastry do kinesiotapingu zapewniają więc alternatywne i dodatkowe leczenie u najmłodszych z urazami ortopedycznymi. Można je stosować w przypadku np. słabych lub słabo rozwijających się mięśni, zaburzeń chodu, niedowładów, a nawet przy nieprawidłowej postawie ciała.

3. Zaburzenia nerwowo-mięśniowe – taśmy do kinsiotapingu okazały się skuteczne do aktywacji mięśni słabych i hamowania nadaktywnych.

Dzięki łatwej i bezpiecznej aktywacji, u dzieci cierpiących na zaburzenia w przewodnictwie nerwowo-mięśniowym, takich jak mózgowe porażenie lub dystrofia mięśniowa, odnotowano poprawę zdolności ruchów i zmniejszenie objawów. Dodatkowo plastry zostały przebadane w chorobach genetycznych takich jak Zespół Downa i innych stanów powodujących spastyczność, atrofię lub słabe mięśnie celem poprawy napięcia mięśniowego.

Monachijska Funkcjonalna Diagnostyka Rozwojowa (MFDR) to uznawana na całym świecie, ugruntowana metoda wczesnej diagnostyki stosowana do wieloaspektowej oceny rozwoju psychoruchowego dzieci w wieku od pierwszego miesiąca do szóstego roku życia.

Głównym celem Monachijskiej Funkcjonalnej Diagnostyki Rozwojowej jest kompleksowa ocena rozwoju psychoruchowego dziecka, dzięki której możliwe jest wczesne wykrywanie ewentualnych zaburzeń między innymi w zakresie percepcji, rozwoju mowy, kontaktów społecznych oraz funkcji ruchowych.

Analiza obejmuje 8 najważniejszych funkcji psychomotorycznych dziecka w stosunku do wieku ( siadanie, chodzenie, chwytanie, percepcję, mówienie, rozumienie mowy, raczkowanie, rozwój społeczny).

MONACHIJSKA FUNKCJONALNA DIAGNOSTYKA ROZWOJWA

K-TAPING W PEDIATRII

Metodę PNF stosujemy u dzieci, które potrafią już współpracować z terapeutą.

Ze względu na szerokie możliwości oddziaływania koncepcję PNF z powodzeniem stosujemy w pediatrii, u dzieci z wadami postawy.

Opierając się na budowie anatomicznej dziecka PNF proponuje ruchy naturalne, przebiegające trójpłaszczyznowo, zbliżone do aktywności dnia codziennego.

METODA PNF JEST WSKAZANA MIĘDZY INNYMI PRZY:

- dziecięcym porażeniu mózgowym

- zespole Downa

- dystrofii mięśniowej

- wadach postawy

- skoliozie

- rdzeniowym zaniku mięśni

- przepuklinie oponowo-rdzeniowej

- uszkodzeniach centralnego układu nerwowego

Ćwiczenia ze specjalistą mają za zadanie przede wszystkim poprawić równowagę i koordynację dziecka, a także widocznie zwiększyć siłę i wytrzymałość mięśniową. Fizjoterapeuta, w oparciu o mocne strony i umiejętności dziecka, ukierunkowuje ćwiczenia również na zwiększenie zakresu wykonywanych ruchów, polepszenie czucia głębokiego czy też poprawę techniki chodu. Całość ma na celu zwiększenie lub przywrócenie samodzielności ruchowej małego pacjenta.

NDT BOBATH BASIC /

NDT BOBATH BABY

PNF

Metoda polegająca na strategii strukturalnej pracy z najczęstszymi zaburzeniami u niemowląt na jakie napotyka terapeuta pediatryczny m.in. :

-zaburzenia symetrii ciała zaczynające się od asymetrii głowy i połączenia głowy i szyi,

-uniesione żebra i obojczyki,

-najczęstsze wady stóp, miednicy i twarzoczaszki,

-wady zgryzu

-inne zaburzenia rozwojowe jakie napotkamy u naszych pacjentów.

Terapia jest również przeznaczona dla dzieci po operacjach serca i innych częstych zabiegach chirurgicznych wieku dziecięcego.

Metoda ta bardzo współgra z zasadami alingment stosowanymi choćby w terapii NDT-Bobath i stanowi bardzo dobre przygotowanie i uzupełnienie terapii neurorozwojowej.

Metoda polegająca na strategii strukturalnej pracy z najczęstszymi zaburzeniami u niemowląt na jakie napotyka terapeuta pediatryczny m.in. :

-zaburzenia symetrii ciała zaczynające się od asymetrii głowy i połączenia głowy i szyi,

-uniesione żebra i obojczyki,

-najczęstsze wady stóp, miednicy i twarzoczaszki,

-wady zgryzu

-inne zaburzenia rozwojowe jakie napotkamy u naszych pacjentów.

Terapia jest również przeznaczona dla dzieci po operacjach serca i innych częstych zabiegach chirurgicznych wieku dziecięcego.

Metoda ta bardzo współgra z zasadami alingment stosowanymi choćby w terapii NDT-Bobath i stanowi bardzo dobre przygotowanie i uzupełnienie terapii neurorozwojowej.

Koncepcja NDT Bobath jest to wiodąca metoda neurorozwojowa dla dzieci i dorosłych zapoczątkowana w latach 40. Bobath to nie tylko to co dzieje się w gabinecie proponowane przez pracę terapeuty ale odpowiednie zachowania bliskich i dostosowanie środowiska do potrzeb i możliwości pacjenta.

Głównymi założeniami metody NDT- Bobath jest pomoc dziecku we wszechstronnym rozwoju aby mogło samodzielnie uczestniczyć w codziennych czynnościach na tyle na ile pozwala uszkodzenie Centralnego Układu Nerwowego. Mimo, że zajęcia prowadzi się najczęściej indywidualnie, ich celem jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym.

Podejście w koncepcji NDT-Bobath daje silne podstawy w usprawnianiu dzieci i niemowląt ponieważ łatwo przenieść je na grunt życia codziennego. Prawidłowo wykonywane zabiegi pielęgnacyjne, karmienie, noszenie dziecka, czy zabawa z nim są odpowiednimi momentami do utrwalania ruchów wypracowywanych przez fizjoterapeutę. Odpowiednio przeszkoleni rodzice i opiekunowie, którzy zrozumieją problemy i trudności występujące u ich dziecka kontynuują ćwiczenia w warunkach domowych.

WSKAZANIA DO TERAPII METODĄ NDT-BOBATH / NDT BOBATH BABY:

- dzieci i niemowlęta z diagnozą lub podejrzeniem uszkodzenia OUN- ośrodkowego układu nerwowego (m.in. mózgowe porażenie dziecięce),

- zaburzenia napięcia mięśniowego (nadmierna hipotonia lub hipertonia mięśniowa),

- brak/ słaba kontrola głowy i tułowia,

- utrwalona asymetria ułożeniowa,

- dysfunkcja strefy orofacjalnej- problemy z ssaniem, połykaniem,

- dysfunkcje będące następstwem wcześniactwa (m.in. martwicze zapalenie jelit)

- trudności z osiągnięciem kolejnych kamieni milowych

- choroby genetyczne (m.in. zespół Downa)